Monday, October 8, 2012

მზიდან მთვარემდე და უკან!


როცა მზე მიიმალამება, ზღვას საბნად გადაიფარავს და მთვარეს დაუთმობს ცას სადარაჯოდ, მაშინ იწყება ჩემი, შენი, ჩვენი ფიქრბით ჭადრაკის თამაში. ვიწყებთ წარსულის ქექვას, აწმყოს გააზრებას და მომავალ წარმატებაზე ოცნებას. როცა სიჩუმე იპყრობს ბნელ ოთახს, გონება ორმაგად ხმაურიანი ბგერებით ივსება. ვიწყებთ ჩადენილი და ჩაუდენელი საქმეების განხილვას, გვწყდება გული და გვიხარია ჩვენი  უმოქმედობა ან მოქმედება, ვდარდობთ წინასწარ იმაზე რაც არ მომხდარა და არავის გვასვენებს ერთი კითხვა „ხომ შეიძლებოდა რომ..“
ამას წინათ მოძღვარმა მითხრა „ძილის წინ ლოცვებს კი ნუ კითხულობ, არამედ ილოცეო!“ გასაკვირია არა? ამ პატარა წინანადებაში რამხელა აზრი დევს.  ხოდა მეც ვცდილობ ვილოცო ჩემი, შენი, ჩვენი გულისთვის. ვცდილობ დავიჯერო და დაგაჯეროთ, რომ დასმული კითხვა „ხომ შეიძლება რომ... „ აუცილებლად შეიძლება და ასეც იქნება, თუ სწორი მიმართულებით ვიფიქრებთ ყველაფერი ახდება, თუ დროულად ვითხოვთ დახმარებას ყველა გვერდში დაგვიდგება, თუ ზუსტად ვიცით რა გვინდა, სამყარო იზრუნებს იმაზე რომ ის აუცილებლად მივიღოთ. მთვარე კი რაც უფრო დიდია მით უფრო ვიკარგებით სივრცეში, რომ არ ანათებდეს ალბათ ვერც მივაგნებდით ძილის გასაღებს. ძილი კი სულ სხვა თემაა, ძილს სიზმარი მოსდევს, სიზმარს დილა, დილას განწყობა, განწყობას იმედი, იმედს კი გაფრთხილება სჭირდება. არავის მისცეთ უფლება იმედის დაკარგვის და თქვენც არ დანებდეთ არასდროს, რაც არ უნდა დაგღალოთ ლოდინმა. ამბობენ ადამიანი მაგნიტია და თვითონ იზიდავს ყველაფერს რაც მის გარშემო ხდებაო. საკუთარ თავზე გამომიცდია, დილით თუ ვდგები უხასიათოდ, მთელი დღე ცუდად გრძელდება. ამიტომ დილიდან ვეცადოთ გავიღიმოთ და მარტო კარგზე  ვიფიქროთ. მე თუ მაგნიტი ვარ და ჩემ ცხოვრებას ვიზიდავ, შევეცდები მეტი ფერები, სიხარული და სიყვარული მოვიზიდო. მე გიზიდავ შენც ჩემო საყვარელო მეგობარო, შენ ჩემი ქოლგა ხარ წვიმიან ამიდში. მე მინდა მქონდეს იმის ძალა, რომ განუგეშო ყოველთვის, მაშინაც როცა არაფერს ამბობ, მინდა გაგახარო პატარა სიხარულებით და შენს დაღლილ თვალებში ფეიერვერკების კოცონი გავაჩაღო. მოჭედილ ცაზე კიდევ ბევრი ვარსკვლავი დავამატო, რომ იმატოს ხვალინდელი დღის იმედმა. შენ იცოდი რომ ვარსკვლავებს 
                                        მარადიული ცხოვრების ჭუჭრუტანებს
ეძახიან? აბა წარმოიდგინე შავი ცის მაგივრად დიდი შავი ფარდაა ჩამოფარებული, რომელის უკანაც მარადიული ცხოვრება სუფევს. ამ ფარდას კი სიძველისგან ნახვრეტები გასჩენია და იქიდან სწორედ ამ მარადიული სიცოცხლის ნათება მოჩანს, რასაც ჩვენ ვარსკვლავებს ვეძახით. საოცარია არა? ადამიანის ფანტაზიას საზღვარი არ გააჩნია, ხოდა ვიოცნებოთ ჰორიზონტს იქით, მზიდან მთვარემდე, მიწიდან ცამდე. ღამე დავხუჭავ თვალებს და სხვა ქვეყანაში აღმოვჩნდები, მოვინახულებ მსოფლიოს შვიდივე საოცრებას და იქნებ იქ შემთხვევით შენც გნახო ფიქრებში დაკარგული, არ შეგაწუხებ, უბრალოდ ჩაგიკრავ თვალს და მოგზაურობას გავაგრძელებ. უფფ რამდენს ვიბოდიალებ, სად არ წავალ, რას არ ვნახავ. კამკამა წყალში ჩაძირულ გემებს დავათვალიერებ.  საჰაერო ბურთიდან ქვეყანას დავანაგვიანებ, თავზე დაგაყრით  პატარა ფურცლებს და ზედ დავაწერ ყველა ენაზე „ეს მე ვარ და მე შენ მიყვარხარ!!!“




მმმმმმ მგონი ჯობია ეს ყველაფერი ჩემს ბალიშს მოვუყვე და თქვენც მოგცეთ საშუალება საკუთარი მწვერვალები დაიპყროთ. 

Monday, September 17, 2012

ლანჩხუთური ვოიაჟი



ვინც არ ყოფილა სოფელში, ვისაც არ გაუტარებია იქ სკოლის სამ თვიანი არდადაგები, არ ურბენია ფეხშველს გადაბიბინებულ ბალახზე, არ დასდევდა ვარიებს დასაჭერად და არ ელოდებოდა გულმოდგინედ ახლად დადებულ ცხელ კვერცხს გოგლი-მოგლი რომ დაეგემოვნებინა, ვერასდროს მიხვდება, თუ  რა გრძნობა დამეუფლა, როცა 15 წლის შემდეგ ნათესაური სვლა მოვაწყეთ გურიისკენ. ყველაფერი ახლებურად განვიცადე, ვიგრძენი რამხელა სიხარული, სიმშვიდე და ბედნიერება მოაქვს შენს მიწა-წყალთან დაახლოებას.
წლების შემდეგ ლილიკოს (ჩემი ბებო) სურვილი ახდა და იმნაძეების სანათესაო კვლავ ერთად შეიკრიბა ლანჩხუთში. ბიჭიკო ბაბუას (ბაბუაჩემის ძმა) 90 წელი შეუსრულდა და ჩვენც ნაირ-ნაირი მანქანებით გზას გაუდექით მისალოცად. ეს სასიამოვნო თავშეყრის მიზეზი სულ 2 დღე გაგრძელდა, რაც ალბათ მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდება. ისევ იმ ლამაზი კუთხის, ბუნების წიაღში აღმოვჩნდით და თვალწინ მთელი ბავშობა გადამეშალა. მოგონებები ერთბაშად ამოტივტივდნენ, ერთმანეთში ირეოდნენ და საოცარი, ნოსტალგიური განწყობა დაგვეუფლა ყველას. საღამოს სახლის ეზოში ვისხედით და ვიხსენებდით უამრავ სასაცილო მომენტებს, ერთმანეთს შევციცინებდით თვალებში იმის იმედით, რომ ისტორიები კიდევ და კიდევ გაგრძელდებოდა. რომ იცოდეთ, რამდენი ამბის გახსენება შემეძლო, რამდენი სითბო და სიყვარული მახსოვს სოფლის მაცხოვრებლებისგან. მახსოვს, როგორ ჩაგვყრიდა ბაბუა „ვოლგაში“ 10 კაცს და დაადგებოდა ლანჩხუთის დაუსრულებელ გზას. იქ რამხელა სიხარულით გვხვდებოდნენ, როგორ დავდიოდით მეზობლიდან მეზობლის სახლში და თავს ვიწონებდით წინა წლის შემდეგ ცოტათი წამოზრდილები. როგორ ივსებოდა ჩვენი ხის საყვარელი სახლი ბავშვების ჟრიამულით, მიძინებული ბუნება თითქოს ერთბაშად გამოფხიზლდებოდა მიწაზე ამდენი ბავშვის ტყაპა-ტყუპით. დილა თენდებოდა მამლის ყივილთან ერთად და იწყებოდა საუზმე ცხელ-ცხელი ხაჭაპურებით, თბილი რძით ან კაკაოთი.  მერე უგზო-უკვლოდ ვიკარგებოდით შუადღემდე, ყველა ასაკის ბავშვები ერთმანეთში ვირეოდით, ზოგი ცხოველებს დასდევდა, ზოგი სამაგიდო ჩოგბურთს თამაშობდა, ზოგი წრეში ბურთს, ზოგიც ძროხის მოწველის რიგში იდგა. შუადღე ისე დგებოდა ვერ ვგრძნობდით სანამ მუცელი არ აგვიწრიალდებოდა და ამდენი დამშეული ბავშვი ერთბაშად არ შევცვივდებოდით სამზარეულოში „მშია-მშია“ს ძახილით. იქ უკვე დაკლული წიწილა, ახლად ამოყვანილი სულგუნი, ჯერ რძე რომ გასდიოდა ისევ და კეცზე დაცხობილი მჭადები გველოდა. იმ სადილის გემო დღესაც მახსოვს, როგორ ვილუკმებიდით და ერთმანეთს ქათმის ძვლების დამტვრევით „აიდოსტს“ ვეთამაშებოდით. შუადღეს დაქანცული მშობლები მკვდარ საათს გვიცხადებდნენ. პატარაობაში გვაძინებდნენ და ცოტა მოზრდილებს კითხვას გვაიძულებდნენ. მწარედ მახსოვს, დედაჩემმა ერთ ზაფხულს მთელი „ვეფხისტყაოსანი“ დამაზეპირებინა, სანამ თვითონ ინგლისურ ანბანს ქარგავდა დიდ ტილოზე. მკვდარი საათი მალევე სრულდებოდა და ჩვენ კვლავ უგზო-უკვლოდ ვიკარგებოდით ტყე-ღრეში. ვაწყობდით კონცერტებს, ვდგავდით სპექტაკლებს, დავეწყობოდით სიმაღლის მიხედვით და მივდიოდით მდინარეზე, გაყინულ წყალში საბანაოდ. უკან სრულიად ლურჯები და დამშეულები ვბრუნდებოდით. უზარმაზარი სუფრა ისევ ჩქარ-ჩქარა იშლებოდა ნაირ-ნაირი გემრიელობებით და ზუსტად 5 წუთში სამზარეულო თავდაყირა დგებოდა. დავძვრებოდით მეზობლის ყანებში, ვიპარავდით სიმინდებს, ვთამაშობდით თივაში და ვუსმენდით ბებიების და ბაბუების მოძველებულ ისტორიებს. სოფელში ჩასვლიდან 1 კვირის თავზე ყველას კუთხური კილო გვქონდა აკიდებული და იყო სასაცილო სიტყვების ორომტრიალი, „აბდალია აი ბაღანა, რა შობა რო ვერ გეიგებ, მეიცა ცა  ... „ და ასე შემდეგ, მაგრამ ბაბუას გარდაცვალების შემდეგ სოფლისკენ გული არავის მიუწევდა, ყველას უჭირდა საყვარელ ხის სახლში დარჩენა, იქ ხომ ბაბუს გარეშე წარმოუდგენელი იყო დიდი ხნით გაჩერება. სწორედ ასე დამთავრდა ჩვენ ცხოვრებაში სოფლის სეზონი და ყველამ აგარაკები შეიძინეს თბილისთან ახლოს. წელს კი ბიძებმა და დეიდებმა გაუწიეს ორგანიზება ლანჩხუთურ ვოიაჟს და მთელი ნათასავები, რძლებით და სიძეებით შევესიეთ დასავლეთს. ისევ იგივე საყვარელი ხის სახლი, იგივე მწვანე გადაბიბინებული ბალახი, ბავშვების ჟრიამული და თეფშების ჭახა-ჭუხი.  



თითქოს არაფერი შეცვლილაო, უბრალოდ დროს ჩასძინებია და მამლის ყივილზე სასწრაფოდ გამოფხიზლებულაო.  

Tuesday, May 29, 2012

Felicità



Felicità



ცხოვრებაში დგება მომენტი, როცა გბეზრდება ყველაფერი. თვალს ხუჭავ,  ხელს იქნევ და ამბობ რომ ძალიან დაიღალე. გარშემო უფერულდება ყველაფერი და ვერ პოულობ სათანადო მოტივაციას მოაგვარო შენს გარშემო აღმოცენებული პრობლემები. ეს შეიძლება განპირობებული იყოს სამსახურის, ოჯახის, სიყვარულის, ან საერთოდ მისი უქონლობის გამო, მაგრამ არსებობს ასევე მომენტები, როცა ხვდები რომ ძალიან ბედნიერი ხარ. უბრალოდ, ხშირად ბედნიერებას აღვიქვამთ თავისთავადად,  თითქოს ეს ნორმალურია, მაგრამ საკმარისია გვეწვიოს განსაცდელი და ძალიან ბევრ რამეზე ვიწყებთ ფიქრს. ვაანალიზებთ, თუ რამხელა ბედნიერებაა როცა ხარ ჯანმრთელი, გყავს ოჯახი, მეგობრები, სამსახური, როცა ახდენ შენი თავის რეალიზაციას და შეგიძლია სიყვარული. ბედნიერებაა გაზახულის მოსვლა, როცა სისხლი უკუღმა იწყებს ტრიალს და ღრმად ისუნთქავ ბუნების თავბრუსდამხვევ სურნელს, როცა ჩიტები ბუდეებს უბრუნდებიან, წვიმიანი დღეები, კი არ იწვევს ნოსტალგიას და არ გვაყენებს მელანქოლიურ განწყობაზე, რადგან გაზაფხულზე წვიმას ყოველთვის ცისარტყელა მოსდევს, რომელიც ბავშობიდან მაოცებს, მისი ფერების ნაირსახეობა  და იმედი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ვინ იცის რამდენჯერ მინატრია მის ქვეშ გაძრომა და სურვილის ჩაფიქრება, თუმცა სურვილი აუცილებლად რეალური უნდა ყოფილიყო. რომ არ ამსრულებოდა, ალბათ ოცნების უნარს დავკარგავდი და ვინ იცის, იქნებ მერე ცხოვრებაზეც ამცრუებოდა გული. ამიტომ, რეალური ერთი სურვილი რთული შესარჩევი იყო, რადგან ყველა ჩემი ოცნება ახდენილი მინდოდა მქონოდა. წელს კი გაზაფხულმა ძალიან მალე ჩაიქროლა. ეს შეიძლება რიგი მიზეზების გამო მოხდა ჩემს ცხოვრებაში, ან უბრალოდ დრო არ მქონდა იმაზე ფიქრის, რომ გარეთ დათბა და მწვანე ფერმა იმატა თბილისში. არ მინდა თემას ძალიან გადაუხვიო და დავბრუნდები ისევ იქ, როცა ხვდები რომ ბედნიერი ხარ. ბედნიერება ყველას სხვადასხვაგვარად აქვს წარმოდგენილი. შეიძლება, ჩემი ერთი მეგობარი კარიერულ წინსვლაში ხედავს ბედნიერებას, მეორე გართობაში, მესამე სიყვარულში, მეოთხე ოჯახში და ასე შემდეგ, მაგრამ დამეთანხმებით რომ ეს რაც ჩამოვთვალე ყველასთვის ერთგვარი ბედნიერების ამსახველი მომენტებია. ბედნიერებაა დილით ცუდი სიზმრის მერე, რომ იღვიძებ და შვებას გრძნობ; როცა ექიმის განაჩენს ელოდები და ჯანმრთელი ხარო გეტყვიან; როცა ვერ ამხელ გრძნობას და ის გასწრებს სიყვარულის ახსნას; როცა ცეკვის დროს ხუჭავ თვალს და რითმს მიყვები, ის კი მიმართულებას გაძლევს როგორ უნდა იმოძრაო. მუსიკა ბოლომდე გიპყრობს და გაშმაგებული ჰანგები სულს გიფორიაქებენ. ბედნიერებაა როცა ვიცით, რომ გაზაფხული კიდევ მოვა, კიდევ ვიგრძნობთ ყვავილების, სველი ასფალტის და გემრიელი ხილის სუნს. მოუსმენთ ჩიტების ჭიკჭიკს, ბავშვების ჟრიამულს და პარკში კამათლის ჩხარუნის ხამს. ეს ყვეელაფერი ბედნიერებაა. ბედნიერი ვარ მე, რომ მყავხართ თვენ. თქვენ კი წამით დაივიწყეთ რაც კი ცუდი რამ ხდება, ან მომხდარა თქვენს ცხოვრებაში, დახუჭეთ თვალები და ჩართეთ თქვენი საყვარელი მელოდია, გულთან ახლოს მიიკარით თქვენი ოცნების ქალი/მამაკაცი და აყევით რითმს. ნუ მოგერიდება, თუ მიხვდები, რომ სიამოვნებისგან სულელივით გეღიმება, თავბრუ თუ დაგეხვევა და ხმამაღლა ამოიოხრებ, შენ დღეს ბედნიერი ხარ! არასდროს დაივიწყო და შეეცადე აუხსნა სხვასაც, რომ განსაცდელი დროებითია, მთავარია დასძლიო საკუთარ თავს და იფიქრო მხოლოდ კარგზე. მაშინაც კი, როცა გგონია, რომ მარტო ხარ, გახსოვდეს, რომ ყოველთვის არის ვიღაც, ვინც მოგისმენს და გაგიგებს, ვისაც შესტკივა შენზე გული და უანგაროდ უყვარხარ. ბედნიერი ვარ მაშინაც, როცა ვიხსენებ წარსულს, ვგეგმავ მომავალს და  ვიღვიძებ დილით. ახალი დღე ახალი ცხოვრების დასაწყისია. თუ არ მოგწონს რამე, შეცვალე! თუ ვერ ცვლი, ისწავლე მისგან სიამოვნების მიღება! ნუ ეძებ ბედნიერებას. გახსოვდეს, რომ ის ყოველთვის შენთან არის. ოღონდ აღიარე და ხმამაღლა თქვი რომ დღეს შენ ბედნიერი ხარ! 

Thursday, March 1, 2012

შენ იცი რა სურს 30 წლის ქალს?

ჩვენ, ქალები მამაკაცებს ვთხოვთ მცირედი მაინც გაიგონ იმ საიდუმლოებიდან, რასაც ქალი ჰქვია, მაგრამ აღიარეთ, შეუძლებელია გაგება თუ ქალად არ გრძნობ თავს, ამიტომ მამაკაცი რომელიც „კაცობას“იკვეხნის ვერასდროს გაუგებს ქალს. უფრო მეტიც, არ მეგულება არცერთი ქალი დედამიწის ზურგზე, რომელმაც ზუსტად იცის, თუ რა უნდა მას, რადგან ხშირად მიზანი, რომლისთვისაც მივიღწვით მთელი ჩვენი არსებით, ახდენის ჟამს უკვე მობეზრებულია, ან ვხვდებით, რომ ეს სულ არ იყო ჩვენი მთავარი სურვილი. ერთს აუცილებლად მოსდევს მეორე, მეორეს მესამე და ა.შ.  მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უსაშველოა ჩვენი მდგომარეობა. ჩვენ გვინდა ყველაფერი, სწორედაც რომ ყველაფერი, თანაც ერთად. მაგრამ პირველ რიგში, გვინდა ჩავიხედოთ სარკეში და მეორე მხარეს Victoriassecret’s მორიგი ანგელოზი დავინახოთ, უფფ დამიჯერეთ რეალობა მწარეა, და სწორედ მაშინ შევამჩნევთ რომ სახეზე კიდევ ერთი ნაოჭი გაგვჩენია, ან საერთოდ მუწუკი ამოგვივიდა, რომელსაც ტონალური კრემიც კი ვერ ფარავს, მაგრამ თავს იქვე ვიმშვიდებთ „სარკე ჩვენ სულიერ სილამაზეს ვერ ასახავს!“ ამ დროს, კი მარცხენა მხარზე ჩამომჯდარი მაჯლაჯუნა გებუზღუნება „ჯანდაბამდის გზა ჰქონია სულიერს, როცა თავს 30 წლის დაღლილ ქალად გრძნობ და არა მშვენიერ, ლაღ ქალად, რომლისთვისაც სწორედ ახლა იწყება ცხოვრება!!!“ ურტყი კედელს ხელი რამდენიც გინდა, კარებად მაინც ვერ გადააქცევ! უხ ეს საძაგელი მაჯლაჯუნა, გიტარა დაუჭერია და სიმების მაგივრად ზედ ჩემი ნერვები გადაუჭიმია. მიდი, მიდი დაუკარი რა გენაღვლება, მე ვარ 30 წლის ქალი, რომელიც სარკის წინ დგას და ვერ გაურკვევია სინამდვილეში რა უნდა. ვერ ეღირსები ჩემ ტანჯვას პატარა მაწაკო მაჯლაჯუნა, მე დღეს შენ დაგეჯღანები და აი სარკეში ვეჯღანები საკუთარ თავს, იმედია არავინ დამინახავს. სხვათა შორის შველის, როცა ვბრაზობ ვეჯღანები სარკეს და ჩემდა საბედნიეროდ ან საუბედუროდ მეცინება. აი სიცილი კი სულ სხვა თემაა, ვგიჟდები იმ ასაკზე როცა სიცილს არ აკონტროლებ, იცინი ისეთ თემებზე და ისეთი ხმით, რომელიც 30 წლის ქალს არ შეეფერება. ხარ ლაღი და არ ფიქრობ იყო მონიკა ბელუჩი. თუ ფიქრობ? 15 წლის ასაკში მინდოდა ვყოფილიყავი 30 წლის ჩამოყალიბებული ლამაზი ქალი, და აი ახლა, როცა 30მა სანთელმა დააგვირგვინა ჩემი დაბადების დღის ტორტი, მთელი გულით მინდოდა 30 გამეყო 2ზე..... აჯობებს მათემატიკას შევეშვა, ჩინურს უფრო ადვილად ვისწავლი ალბათ. დრო არასდროს ჩერდება, არ გველოდება, მიქრის ჯიუტად, არ აინტერესებს შენ ფეხდაფეხ მიჰყვები მას  თუ არა, არ ადარდებს, წაბორძიკდები, წაიქცევი თუ ყურადღება გაგეფანტება მის მიმდევარს, მიდის მიფრინავს, თან რაც უფრო იზრდები, ის უმოწყალოდ უმატებს ტემპს. ჩვენ კი აქოშინებულებს, ქანცგამოცლილებს და ძალიან დაღლილებს, სხვა გზა არ გვრჩება, უნდა გავაგრძელოთ სირბილი. თუ გიფიქრიათ ოდესმე, ნეტავ სად გავრბივართ? სად მივყვებით? საბოლოოდ, კი ამ მარათონში გამარჯვებული მხოლოდ დრო რჩება.

ვუბრუნდები თემას „რა სურს 30 წლის ქალს?“
რა მსურს მე და ჩემ მეგობრებს? ნუთუ ჩვენი სურვილი მხოლოდ ზე-ქალმა იცის!!!! ნუთუ მხოლოდ მან იცის რა უნდა 30 წლის ქალს? ალბათ, ის ხომ განუმეორებელი, უბერებელი, უნიჭიერესი, არც მეტი, არც ნაკლები „ზე-ქალი“კოკო შანელია.  მთავარია გეცვას მოკლე შავი კაბა, მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელები, გეჭიროს პატარა კოკეტური ჩანთა (რომელიც გატენილია უსარგებლო ნივთებით, მაგრამ რა იცი რაში დაგჭირდეს), გეკეთოს ჰაეროვანი შარფი, გესხას შანელის სუნამო და აუცილებლად გეკეთოს შავი სათვალე. დამეთანხმებით, ამ დროს აუცილებლად გრძნობ თავს №1-ად. შანელი გადასარევად ერკვევა, მაგრამ ნუთუ ეს საკმარისია იმისთვის, რომ 30 წლის ქალმა თავი ქალად იგრძნოს? ამბობენ ნებისმიერ ასაკში, სწორედ ისე გამოიყურები, რასაც შენი განვლილი წლები იმსახურებენო. 20 წლამდე ერთი სული გვაქვს როდის გავიზრდებით, ხოლო 30ის ვნატრულობთ კლუბში შესვლის დროს ასაკი გვკითხონ. დიდხნიანი დიეტის მერე დავიკლებთ გარკვეულ წონას და ვხვდებით, რომ არც ეს არის საკმარისი, მოიხედები უკან და გეღიმება ისეთ დღეებზე, რომლებიც ცხოვრების აღსასრულად გეჩვენებოდა, გული გწყდება ჩადენილ და ჩაუდენელ შეცდომებზე. მოკლედ, ქალი რთული ცნებაა, არ ეცადოთ კაცებო მაინც ვერ გაუგებთ. აქ ერთი ანეგდოტი გამახსენდა: „ღმერთმა ამოაძრო კაცს ნეკნი, შექმნა მშვენიერი ქალი და უთხრა: სულს თვითონ ამოგაძრობსო.“ ეს სასაცილოა??? ქალი არასდროს ნატრულობს კაცის სულს, გულითაც კმაყოფილდება ;)
მთელი ცხოვრება რაღაცას ვეძებთ, ჩვენი სურვილები არ მცირდება, პირიქით მატულობს და დროთაგანმავლობაში უფრო დამძიმებული ვაგრძელებთ ნაბიჯების გადადგმას. შეიძლება ითქვას, რომ ცხოვრებაში გაგიმართლა თუ გყოლია 1 ნამდვილი მეგობარი მაინც, თუ გყვარებია და ყვარებიხარ გონების დაბინდვამდე ვინმეს, თუ გქონდა წარმატებული კარიერა, თუ მოესწარი შვილიშვილებს და საბოლოოდ, თუ უმტკივნეულოდ დატოვე ეს სამყარო. ასეთებს ბევრს იცნობთ? ამისთვის ღირს საერთოდ სირბილი? ნუ დაფიქრდებით! ადვილი არავის უთქვამს იქნებაო, მაგრამ ამისთვის უდაოდ ღირს გარჯა. წარმოიდგინეთ, რაოდენ მდაბიო, უსუსური და მშიშარა იქნებოდა ადამიანი მეგობრობის, სიყვარულის და შანელის გარეშე:) სიყვარულში წარუმატებლობა, იმედგაცრუება, კიდევ ერთი ცხოვრებისეული გამოცდაა. ნუ დაიტანჯავთ თავს  იმაზე ფიქრით, თუ სად დაუშვით შეცდომა, ან სხვაგვარად რომ გეთქვათ სათქმელი იქნებ არ დასრულებულიყო ყველაფერი. შეეშვით ფიქრს ამგვარ სისულელეებზე, ქალი ვერასდროს ვერ გახდება მანქანა, რომელმაც წინასწარ უნდა გათვალოს ყველა ნაბიჯი. პრინციპში ისევე როგორც კაცი. ადამიანი ამოუცნობი მექანიზმია და მე დღეს ნამდვილად ვერ გეტყვით როგორ უნდა შევაკეთოთ დაზიანებული ნაწილები, რომელიც 20 წლის ასაკში მეგონა რომ გადასაგდები იყო, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად ახლაც მუშაობს, თან უკეთესად, უბრალოდ თავისით შეკეთდა. ამიტომ, სარკის წინ ყოველთვის, როცა  იმედი  გიცრუვდებათ ნუ მოიწყენთ და ნურასდროს იტყვით, რომხომ შეიძლებოდა უფრო მაღალი, ლამაზი, გამხდარი ან მწვანე თვალება ვყოფილიყავი.“  შეეშვი საკუთარი თავის კრიტიკას, გაეპრანჭე სარკეს და გახსოვდეს, რომ ხარ ქალი და არა მარტო მდედრი!

Tuesday, February 14, 2012

Happy Valentines Day !!!

14 თებერვალი ცნობილია, როგორც „ვალენტინობის“ ანუ სიყვარულის აღსანიშნავ დღედ. მართალია, არც ქრისტიანული და არც კათოლიკური ეკლესია არ აღიარებს ამ დღეს, მაგრამ მე მაინც მინდა მოგიყვეთ ლეგენდა, თუ ვინ იყო ვალენტინი და რატომ დაწესდა ყოველი წლის 14 თებერვალი სიყვარულის დღედ.

წმინდა ვალენტინი მოღვაწეობდა რომში მე-3 საუკუნეში, კლაუდიუსის მეფობის დროს. მეფე ხალხს არ უყვარდა, რადგან მას სურდა ჰყოლოდა ძალიან დიდი ჯარი და მამაკაცებს აიძულებდა დაეტოვებინათ თავიანთი ოჯახები, მეუღლეები, შვილები და წასულიყვნენ საომრად. საბოლოოდ, ქორწინებაც კი აკრძალა, რაშიც ახალგაზრდები  სასტიკად ეწინააღმდეგებოდნენ. მღვდელი ვალენტინი თვლიდა, რომ ეს ყველაზე სულელური გადაწყვეტილება იყო, რაც კი მეფეს ოდესმე მიუღია და ჩუმად მაინც განაგრძობდა მისი საყვარელი რიტუალის ჩატარებას. იგი კვლავ აქორწინებდა შეყვარებულ წყვილებს და არაფრად აგდებდა მეფის ბრძანებას. თვლიდა, რომ მისი მთავარი მისია ამ ქვეყნად მოსვლისა, სწორედ სიყვარულის ზეიმი იყო. ვალენტინის საქმიანობა მთელ ქალაქს მოედო. ჩუმად მიდიოდნენ ახალგაზრდები და დალოცვას სთხოვდნენ მას, მაგრამ ამბავი (სამშობლოს ღალატის ტოლფასის)  მეფის მსახურებამდეც მივიდა, რის შედეგადაც ვალენტინი დაიჭირეს, ციხეში გამოამწყვდიეს და სიკვდილით დასჯა მიუსაჯეს. აჯანყებულმა ახალგაზრდებმა ციხის კარიბჭესთან თავი მოიყარეს.  პატარა ფურცელზე დაწერილ წერილებს და ყვავილებს ისროდნენ ვალენტინის ფანჯარაში. ერთხმად გაიძახოდნენ, რომ სიყვარული აუცილებლად გაიმარჯვებდა. 
ერთერთი აჯანყებულთაგანი, კი ციხის უფროსის ქალიშვილი, რომელიც უგონოდ იყო შეყვარებული ერთ სამხედროზე, მამას მუხლებში ჩაუვარდა და ვალენტინის ციხიდან დახსნას ევედრებოდა. მამამ, დართო ნება ქალიშვილს დროდადრო მღვდელი მოენახულებინა, მაგრამ მისი სასჯელის შემსუბუქება შეუძლებელი იყო. ახალგაზრდა გოგონა საათობით ეჯდა მღვდელს და ესაუბრებოდა სიყვარულზე. თითქოს დარჩენილ წუთებს უმსუბუქებდა და ვალენტინიც აიმედებდა მას, რომ სიყვარული ჯადოსნური გრძნობაა, ღვთისგან ბოძებული და ვერავინ მოახერხებდა დედამიწაზე მის აღმოფხვრას. 
დადგა 269 წლის 14 თებერვალი და სიკვდილით დასჯის დღეც მოვიდა. ვალეტინმა გადაწყვიტა გოგონასთვის პატარა წერილი დაეტოვებინა, სადაც მადლობას უხდიდა მხარდაჭერისთვის და გამხნევებისთვის. წერილის ბოლოს კი მიაწერა „ სიყვარულით, შენი ვალენტინისგან“. 
ამ წერილმა ძალიან ბევრი ადამიანის ხელში გაიარა და სწორედ ამ ამბის შემდეგ იქცა ტრადიციად, ყოველ 14 თებერვალს სასიყვარულო წერილების გაგზავნა, რომელსაც  ბოლო ფრაზა ყველას ერთნაირი აქვს: 

                      „სიყვარულით, შენი ვალენტინისგან“. 




Wednesday, February 8, 2012

„მეგობრობის დღიური“


თუ სწორად მახსოვს, მე-4 კლასში ვიყავი, როცა სკოლაში ახალი თემა აგორდა „მეგობრობის დღიური“. იმედია, გახსოვთ ლამაზ ბლოკნოტებში, სხვადასხვა ფერის დასაკრავი იარლიყებით გაფორმებული და უამრავი წარწერებით აჭრელებული დღიურები, სადაც იმ დროისთვის ძალზედ საიდუმლო მასალები შეგეძლოთ ჩაგეწერათ, რადგან დღიურის მფლობელი წინასწარ დებდა ფიცს, რომ არავის წააკითხებდა შევსებულ გვერდებს და მას ყოველთვის საიდუმლოდ შეინახავდა.

მოკლედ, არც მე ჩამოვრჩი რითმს და კითხვარი საგულდაგულოდ შევადგინე:

1. სახელი, გვარი, ასაკი.
2. მისამართი, ტლეფონის ნომერი.
3. საყვარელი მუსიკა, კინო, მწერალი, მსახიობი, მომღერალი  
4. დაწერე 1 სასცილო ამბავი, შენს შესახებ.
5. გყავს თუ არა შეყვარებული?
6. თუ წინა კითხვის პასუხია „კი“ მაშინ დაწერე ვინ !!!  თუ              
    არა და გამოტოვე.
7. რას ფიქრობ ჩემზე?
8. რას მისურვებ ცხოვრებაში? 
9. დამიხატე რამე სამახსოვროდ.
10. დამემშვიდობე.

თქვენ ვერ წარმოიდგენთ რა დღეში ვარდებოდნენ, როცა კითხვარის მე-5 და  მე-6 პუნქტს კითხულობდნენ. ზოგი პირდაპირ წერდა სახელს და გვარს, ზოგი ძალიან დიდხანს ფიქრობდა ღირდა თუ არა დაწერა, ზოგიც თავს იკავებდა და უპასუხოდ ტოვებდა.
მართალია, „მეგობრობის დღიური“-ს ერამ დიდი ხნის წინ ჩაიარა, მაგრამ დღემდე სიამოვნებით ვკითხულობ, როცა ძველ ნივთებს ვათვალიერებ.
იმ დროს ეს ყველაფერი საიდუმლოდ უნდა შეგვენახა, რადგან არავის უნდოდა მის "პირადულში" ვინმე ზედმეტად ჩახედული ყოფილიყო. დღეს კი, როცა ელექტრონულმა სამყარომ და სოციალურმა ქსელებმა დედამიწა დაიპყრო და ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, არავინ დებს ფიცს, რომ რამე საიდულმოდ შეინახება. პირიქით გაჩნდა ლოზუნგი „დაე იცოდეს ყველამ!“. განახლებულ „მეგობრობის დღიურში“, ეგრედ წოდებულ  თანამედროვე FaceBook-ში ყველას დეტალურად აქვს აღწერილი ყოველდღიურად, გათენებიდან-დაღამებამდე, სად წავიდა, ვინ მოინახულა, რაზე ისაუბრეს, რამ გააბრაზა, რამ გაახარა, ვინ როგორ ხასიათზეა,  ვის ვინ უყვარს, ვინ სძულს, სად ისვენებს, როდის ჭამს  და ... ა.შ. აღარ გავაგრძელებ. არ გეგონოთ ვინმეს ვაკრიტიკებდე, ეს ყველაფერი ძალიან კარგია. ძალიან დიდი ხნის უნახავი ნაცნობი რომ მხვდება ქუჩაში, ისეთი გრძნობა მიჩნდება, თითქოს გუშინ ვნახე და ყველაფერი დაწვრილებით გამოვკითხე (ის ხომ ჩემი FB მეგობარია). დამეთანხმებით, რომ ზოგადად მცნება „საიდუმლო“ ძალიან მალე დაკარგავს  აზრს და ყველას ეცოდინება ყველაფერი, ყველას შესახებ (ბევრი „ყველა“ გამომივიდა, მაგრამ სხვანაიად ვერ გადმოგცემთ ჩემს შეშფოთებას, თუ გაკვირვებას ვერც მე გავიგე). ისევ ვიმეორებ, ეს ალბათ კარგია, მაგრამ დროთაგანმავლობაში მეშინია “მეგობრობა” ელექტრონულმა FB-მეგობრობამ (ან კიდევა რაიმე ახალმა Miminobook-მეგობრობამ არ შეცვალოს.) სადაც ინფორმაცია ახლდება წამში ერთხელ, ყველა უსმენს ერთიდაიგივე სიმღერას, ათვალიერებს თავისი ბიძაშვილის დაქალის ქმრის საყვარლის სურათებს და  ა.შ. რა ვქნა, მაგრამ უკვე ძალიან სასაცილოდ მესახება ჩვენი თანამედროვე მეგობრობა.

დღეს კი ჩემს კახელ მეგობარს ვეჭორავებოდი Skype-ში როცა აღიარა, რომ ძალიან მოსწონს ჩემი ბლოგი და სიამოვნებით კითხულობს ახლად შემდგარი მწერლის (ანუ ჩემ) ჩანაწერებს : ) კახელები მეტად პირდაპირები არიანო ამბობენ და მეც პირდაპირ მივიღე შექება.  მთხოვა კიდევ დამეწერა რამე და მეც მეგობრობაზე შევჩერდი. თემა, რომელიც ამოუწურავი და ყველასთვის საყვარელია. მიყვარხართ ჩემო მეგობრებო, თქვენით ვსულდგმულობ, უთქვენოდ არარაობა ვიქნები მეც და მთელი ჩემი ცხოვრებაც. მინდა ყოველთვის ასე ვამაყობდე თქვენით, როგორც ახლა. ჩემი ყველა მეგობარი ყველაზე ლამაზი, ჭკვიანი, მხიარული და წარმატებულია და მე საკუთარი თავითაც ვამაყობ ამდენი კარგი ადამიანი რომ შევკრიბე ჩემს გარშემო.  
ВСЁ!  მორჩა!  პროტესტს ვაცხადებ!!! ხვალიდან 5 დღე აღარ შემოვალ facebook-ში !!! დამირეკეთ, მესტუმრეთ და ისე გაიგეთ ჩემი ამბები!!! (კიდევ ერთ ელექტრონული საიდუმლოს გაგიმხელთ, ეს სინამდვილეში პროტესტი არ არის, ინტერნეტს მითიშავენ : )))))))) ვიხუმრე!

ამით ვამთავრებ დღევანდელ ჩემ გამოსვლას. 
გაუფრთხილდით მეგობრებს, გიყვარდეთ და დაეხმარეთ მაშინაც, როცა ყველაზე დიდ შეცდომებს უშვებენ ცხოვრებაში.  მე თქვენ მიყვარხართ!




Wednesday, February 1, 2012

სენტიმენტალური კრეტინიზმი

უკვე სამი დღეა უმოწყალოდ თოვს. ცივა და სამწუხაროდ ხედი ჩემი სამსახურის ფანჯრიდან უახლოეს მომავალში მზეს არ იუწყება. დილა თენდება რუხი ფერებით, მგონია გადავწევ ფარდას და სინათლე იმწამსვე გამომაფხიზლებს, ჩავრთავ ტელევიზორს და გასართობ პროგრამას ვიპოვნი, მაგრამ შეღავათი არანაირი. ჯერ ხომ ძალიან ადრეა და თან ძალიან ცივა. არ მიყვარს აჭყაპებული თბილისი, დეპრესიული და გამოუძინებელი მძღოლები, ყველა მოღუშული და გაბრაზებული სახით რომ დადის ქუჩაში. ზოგიერთს შუბლზე იმდენი ნაოჭი გასჩენია მუდმივი უხასიათობისგან, რომ ბაკურიანის კოპიან კოხტა კუდებს მოგაგონებთ.

დილით სამსახურში მოვდიოდი და ერთი სული მქონდა თავი დამეღწია ყინვისთვის. ხელები ისე გამეთოშა, რომ ვფიქრობდი სისხლიც გამეყინება მალე და მოვკვდებითქო, მაგრამ სწორედ ამ დროს, მე, ყინვისგან მომაკვდავს  უნივერსიტეტის პირველ კორპუსთან გაზაფხული მეწვია. დათბა, განათდა და სახეც სიამოვნებისგან გამილღვა. თვალი გავაყოლე უცნობ, პატარა გოგოს, რომელიც მთელი სისწრაფით ჭიშკრისკენ გარბოდა, სადაც დათოვლილი დიდი ხეების ქვეშ მობუზული ბიჭი იდგა. ისიც, ალბათ მას ელოდებოდა და ძალიან სციოდა, რადგან ადგილს ვერ პოულობდა. ხან ერთ ფეხს ეყრდნობოდა, ხან მეორეს და აი დაინახა თუ არა, სახე გაუნათდა, ხელები ფართოდ გაშალა და გულში ჩაიკრა აქოშინებული პატარა გოგო. სავარაუდოდ ვერ გადმოგცემთ გრძნობას, რაც განვიცადე იმ წამს, მაგრამ გაზაფხული ნამდვილად დადგა. ვიგრძენი, როგორ გავთბი და როგორ შეერია რუხ ფერს ფერადი საღებავები. 1 წამი საკმარისი იყო, რომ ყინვა დამევიწყებინა და მთელი გზა გაღიმებულს მევლო. მერე, დიდხანს ვფიქრობდი, რა ძალა აქვს ადამიანის გონებას. როგორ შეუძლია, ყინვა აქციოს სითბოდ, მუქი ფერები გაანათოს და ა. შ.

მოკლედ, მოვედი სამსახურში, მივუჯექი ჩემს მაგიდას  და ამ დროს თანამშრომლის ხმა მომესმა, როგორ აშაყირებდა ერთი მეორეს „რა სიყვარული მოგინდა ამ ზამთარშიო?“, გამახსენდა შეყვარებული პატარა წყვილი, რომლისთვისაც მართლა სულ ერთი იყო გარეთ თოვდა, წვიმდა, ქარი ქროდა, თუ მზე აცხუნებდა.. გამეღიმა და მივხვდი, რომ აქ გონება არაფერ შუაში იყო.
სიყვარული გულის ერთგვარი სნეულებაა, რომელიც ღრმად აღწევს ჩვენში და სხეულის ყველა ნაწილს ედება. მათშორის გონებასაც აქვეითებს და სისულელის ჩადენისკენ უბიძგებს. როცა გიყვარს, მხოლოდ მაშინ გრძნობ ზამთარში სითბოს, ქარში პოულობ თავშესაფარს, წვიმაში შენთვის იშლება ყველა ქოლგა, ზაფხულში კი უზომოდ ჰაეროვანი ხდები. ზოგი ამას "სენტიმენტალურ კრეტინიზმად" აღიქვამს და  სავარაუდოდ ეს ასეც არის, თუ არასდროს გყვარებია. არც ის დაიჯეროთ, რომ სიყვარული მხოლოდ ერთხელ გვეწვევა ცხოვრებაში. შენ მთავარია მოუშვა და ის აღარასდროს წავა. სიყვარული, ალბათ ერთგვარი ნარკოტიკია. არცერთ მეცნიერს, არცერთ ექიმს არ გამოუგონია წამალი, რომელიც მოგარჩენთ ამ დაავადებისგან.
ჰოდა ჩემი სურვილი იქნება:
  1. მიეცი თავს უფლება ჩაიდინო სისულელე და არასდროს ინანო ამაზე.
  2. არასდროს ეძებო წამალი, რომ განიკურნო (სიყვარულს მეორე სიყვარული მოარჩენს მხოლოდ)
  3. იყავი კრეტინი (შენ თუ კრეტინიზმს ეძახი ამას).
  4. გააგრძელე ფიქრი, ოცნება ( ადამიანი სურვილების გარეშე ლეშია)
  5. ნუ მოატყუებ ნურავის, ნუ გაუცრუებ იმედს, ნუ დაპირდები იმას, რასაც ვერასდროს გააკეთებ.
  6. გიყვარდეს მთელი გულით (სანამ გიყვარს ვინმე, გახსოვდეს, რომ შენც უყვარხარ ვინმეს)
  7. გაუძელი მცირედ ტკივილს, რადგან მარადიული ბედნიერება მოსაბეზრებელია.

ეს მგონი დამოძღვრას უფრო გავდა, ვიდრე ჩემ სურვილებს ; )  მაგრამ დამეთანხმები, ალბათ, რომ „ любовь чертовский хороша“ !!!  

Friday, January 27, 2012

„ჩაინიკი“

დღეს მე ახალბედას (ანუ ჩაინიკის) სტატუსით შემოვუერთდი ბლოგს, რომელსაც ჩემი მეგობრების წყალობით, დიდი ხანია თვალს ვადევნებ. იმის გათვალისწინებით, რომ სათქმელი, ალბათ, მეც ბევრი მაქვს, არ ვიცი საიდან დავიწყო. თან არც დიდი ნიჭით დაჯილდვოებული ვარ, ზოგ-ზოგიერთებივით წერის საკითხში, ამიტომ წინასწარ ვითხოვ პატიებას დაშვებული შეცდომებისთვის და იმედია არ დამძრახავთ თუ მეტწილად მკითხველის სტატუსით ვიქნები და არა მწერლის J

მოკლედ, ეს წინასიტყვაობა იყო და ახლა ცოტაოდენი რამ ჩემს შესახებ.

მე, გვანცა დელიდი, დავიბადე ქ. თბილისში 1981 წლის, 20 დეკემბერს.
გათენდა კვირა დღე, მეც გავჩნდი და მამაჩემმა სასწრაფო წესით სასიყვარულო წერილი გაუგზავნა დედას, სადაც მის სიყვარულთან ერთად, თავის დიდ ბედნიერებას გამოხატავდა, ასეთი ლამაზი გოგოს ჩუქებისთვის. მადლობას უხდიდა მთელი გულით, მაგრამ  ბოლოს გაკრული ხელით P.S. მიაწერა: „100გრ. ხორცი დაგენანა ? „
აი ასე გაუხარდა ყველას გოგოს გაჩენა, მაგრამ არ გეგონოთ მძიმე ბავშვობა მქონდა, პირიქით, მამას მაშინვე დაავიწყდა სასურველი 100გრ. როცა ხელში დამიჭირა და წითელლოყება, შავთვალება, მსუქანი „ძროხა“ (მამიდა მეძახდა ძროხას) ჩამიკრა გულში. მას შემდეგ ყველაფერი კარგად მიდიოდა, სანამ ჩემი ძმა დავითი (+ 100 გრ.) , გვარის გამგრძელებელი  არ დაიბადა. პირველი რამდენიმე თვე რეაქცია არ მქონდა, რადგან ძალიან მახინჯი იყო. დედაც სტუმრებს ჩემით ართობდა და დათოს მალავდა, სძინავსო. ამასობაში ჩემი მახინჯი იხვის ჭუკი ძალიან გალამაზდა და გახარებულმა მშობლებმა სასეირნოდ გაიყვანეს ვაკის პარკში. ჩემი ძმის წყალობით, (მე, სასტიკად გატუტუცებული დედაკაცი) აღმოვჩნდი მეორე ადგილას, რასაც ძალიან დიდხანს ვერ ვპატიობდი და ისე ვამწარებდი ამ პატარა კაცუნას რომ გახსენებისას, ახლაც კი სინანულით მევსება თვალები. მოკლედ, მალე შემიყვარდა და დღემდე ძალიან მიყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ ხანდახან  სურვილი მაქვს ისევ ამოვუგდო ხელი ან ძილის დროს საბნის ქვეშ თბილი წყალი შევასხა, ვითომ ისევ ჩაიფსა J მაგრამ თავს ვიკავებ, ახლა დიდია და მომერევა J
მეც გავიზარდე. რომანტიზმით შებყრობილს 19 წლის ასაკში მომიწია გათხოვება, მეტს ვეღარ ვითმენდი.  ბებიაჩემის სიტყვები მახსენებდა, რომელიც მაშინ ჩემ სასარგებლოდ გამოვიყენე „გადადებული საქმე ეშმაკისააო“, რა მინდოდა? რას გავრბოდი ? რა მეჩქარებოდა ? რა დროს ეშმაკი იყო? მაგრამ იმასაც ამბობენ „რაც გიწერია არ აგცდებაო“, ხოდა არც ამცდა!
დღეს კი 2 გამომცხვარი ბისკვიტი სიცოცხლეს მირჩევნია. დილა თენდება და თავბრუსდამხვევი სისწრაფით ვაგრძელებ ყოველდღიური „რუტინის“ რითმს. მიყვარს წუთები მათთან ერთად გატარებული, რომელიც მთელი ცხოვრება მამახსოვრდება. მაგალითად, ერთხელ კესარია (ჩემი პატარა გოგო) ქოთანზე იჯდა და ჩაფიქრებულმა გაბრწყინებული თვალებით დიდი მადლობა გადამიხადა. ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა. ჩავეძიე და მითხრა, მადლობა იმიტომ, რომ გამაჩინეო J ალბათ, წარმოგიდგენიათ რაოდენ კმაყოფილების შემოტევა მქონდა იმ წამს, მაგრამ დაბნეულობისგან ხმა ვერ ამოვღე  და უბრალოდ გავუღიმე. მერე დავსვი კითხვა მეგობრებში, ვინმეს, ოდესმე თუ გადაუხდია დედისთვის მადლობა, მხოლოდ  იმისთვის, რომ გააჩინა?  პასუხი იყო არა!
ამიტომ, თქვენც ნუ დააყოვნებთ. აჩუქეთ დედას უკვდავების წამები. ჩაეხუტეთ და მთელი გულით გამოხატეთ მადლიერება, ისევ ისე როგორც მე გამახარა ჩემმა 4 წლის გამომცხვარმა ბისკვიტმა.
დანარჩენს დროთაგანმავლობაში მოგახსენებთ. J
DG / 27.01.2012